Ketting 84 -  De huidige naam is niet altijd nog de originele (of omgekeerd)

In 1996 riep de stad Amsterdam een erepenning in het leven voor personen die zich lange tijd verdienstelijk hadden gemaakt voor de stad aan de Amstel.  Onder andere André van Duin, Liesbeth List, Jos Brink, Herman Van Veen, Willeke Alberti en “Ik, Jan Cremer” mochten de penning al in ontvangst nemen.  Die penning werd trouwens vernoemd naar een 17^e eeuwse burgemeester.  Die man droeg als titel Heer van Purmerlant en Ilpendam.  Een titel die hij kreeg van zijn schoonvader, de vorige bezitter van het kasteel Ilpenstein.  Vrienden en kennissen mochten hem echter aanspreken als “Frans”.  Frans Banninck Cocq.  Niet iedereen houdt in de loop der tijd zijn eigen naam.  Sommige namen durven al eens te wijzigen ….  

• In het jaar (1) dat Rembrandt zijn laatste borstelveeg op zijn beroemdste canvas plaatste, werd aan de andere kant van de grote plas door de Fransen al een derde grenspost (2) gesticht.  Ook die veranderde later van naam.  Origineel droeg ze bijna dezelfde naam als een Antwerps bastion (3).  Daar werd naar het einde van de 19^e eeuw als enige plaats ooit in ons land een installatie gebouwd die we later ook zouden terugvinden in de titel van een ambitieuze Belgische prent (4) die gebaseerd was op een waar gebeurd verzonnen verhaal.  Bekijk even de affiche.  Het nummer onder de titel doet het ene vermoeden, maar is eigenlijk een allusie op z’n lading.  Een mooie knipoog voor de goede verstaander.  
   
• Ook het eigenlijke einddoel van hun lading en die van hun reisdoel is een fijne dubbele verwijzing voor de goede verstaander.  Dat reisdoel (5) werd al in het eerste kwart van de 16^e eeuw voor het eerst door een westerling bezocht en door hem initieel vernoemd naar een Europese stad (6).  Die laatste kreeg in 1204 haar stadsrechten van nochtans wat zij nu alles behalve een landgenoot noemen.  Die eerzuchtige maar gefrustreerde man (7) had er op zijn thuisfront ook al een heel brokkenparcours opzitten.  Ook zijn betrekkingen met de toenmalige paus (8) waren niet altijd even katholiek, en het is aan diens sancties dat hij zijn latere bijnaam dus dankt
   
• Die paus was zo mogelijk nog eerzuchtiger en nog totalitairder, maar had niet kunnen voorzien dat zijn bejaarde reisleider van zijn 4^e expeditie ook een dubbele rol, of met een eigen agenda speelde, en zich onderweg (wellicht bewust) van stad (9) “vergiste”. De gevolgen zijn 800 jaar later nog zicht- en voelbaar.  “The spoils of war” gingen naar zijn thuisstad (10).  Die stad gaf haar naam dan weer aan een land (11) aan de andere kant van de oceaan waarvan de volle (maar nooit gebruikte) naam ook een adjectief (12) bevat.
   
• Ten tijde dat hij er geboren werd stond het latere zelfstandige land nog met een andere naam (13) als een soort van kolonie op de kaart (zie ook 2, 6 en 9).  De Europese stad die ze toen in haar naam droeg dankt haar stadsplanning aan een buitenlandse dynastie (14).  De vlag van dat volk is niet alleen de oudst gekende vlag van haar hedendaags land, maar ze is ook zowat de enige vlag waarop een duidelijke verwijzing naar een speelveld van een specifieke sport (15) staat.  Een sport die sinds de renaissance zelfs een eigen godin (16) in de mythologische wereld heeft. 

ONZE VRAAG

Welke twee partijen stonden volgens de Italiaanse dichter als eersten op dit strijdtoneel tegenover elkaar ?

.